Ο Έλληνας στρατιώτης ήταν πάντα πεζοναύτης (αμφίβιος).
Διαβάζουμε το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο «ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ» :
« Αρματωλόν δε εννοώ ουχί μόνον τον φουστανελλάν της Ρούμελης και της Πελοποννήσου, αλλά και τον βρακάν Νησιώτην.
Χαρακτηριστική ιδιότης του Έλληνος αρματωλού είναι αυτός ο ανέκαθεν διακρίνας την ελληνικήν φυλήν χαρακτήρ του αμφιβίου πολεμιστού. Ο Κρης και ο Μανειάτης είνε ο αυτός κατά ξηράν τε και θάλασσαν. Πριν οι Υδραιοσπετσιώται αναδειχθώσιν εν τη θαλάσση, διέπρεψαν εν τοις Αργολικοίς πεδίοις ως άριστοι ιππείς. Ο Νικοτσαράς, ο Βλαχάβας και οι Λαζαίοι διωχθέντες από τον Όλυμπον καταλαμβάνουσι την νήσον Σκιάθον, και από τολμηρών κλεπτών μεταμορφούνται εις τολμηροτέρους πειρατάς. Τα δημοτικά άσματα ψάλλουσι την εν Κασσάνδρα ναυμαχίαν του Ακαρνάνος Σταθά, όστις από τα βουνά του κάποτε είδε το χρώμα της θαλάσσης∙ ο Βοιωτός Λάμπρος Κατσόνης είνε ο πρώτος ναύαρχος της αναγεννηθείσης Ελλάδος, ο δ΄ Ευβοεύς γεωργός Βώκος μετοικήσας εις Υδραν αναδεικνύεται ο ναύαρχος Μιαούλης.»
Έργο : ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: “Αρματολοί και κλέφτες” [1948]