Την ημέρα της νίκης της πρώτης διοίκησης Μπουτάρη, η πόλη της Θεσσαλονίκης άλλαξε σελίδα αφήνοντας πίσω τις διοικήσεις δημάρχων με κομματικό χρίσμα, επιλέγοντας μια ισχυρή προσωπικότητα που ηγούνταν και ένωνε δυνάμεις της πόλης. Η επιτυχία του εγχειρήματος αυτού, όμως δεν ήταν αποτέλεσμα ουσιαστικής σύνθεσης δυνάμεων αλλά ήταν επιλογή σε ένα μανιχαϊστικό δίλλημα που έθετε ο κ. Μπουτάρης στους δημότες της Θεσσαλονίκης, που έλεγε πρόοδος ή συντήρηση, υγιής και ακέραιοι ή καταχραστές, εξωστρέφεια ή απομονωτισμός. Με αυτό το δίλλημα και μια σχετικά καλή διοίκηση ο κ. Μπουτάρης κατάφερε να επανεκλεγεί. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας τα προβλήματα της καθημερινότητας άρχισαν να ξεπερνούν την λάμψη της προσωπικότητας του δημάρχου με αποτέλεσμα να έχουμε σημάδια διάλυσης, τόσο στην Πρωτοβουλία, όσο και στον ίδιο τον δήμο. Θα περίμενε κανείς, στις εκλογές του Μαΐου, να ξαναγυρίσουμε σε κάποιο διχαστικό μοντέλο του δήμου ανάμεσα σε 2 κομματικούς υποψηφίους η σε ένα μανιχαϊστικό δίπολο. Εκεί εμφανίζεται όμως το φαινόμενο Ζέρβα που αναφέρεται στα προβλήματα της καθημερινότητας, οραματίζεται μια νέα Θεσσαλονίκη χωρίς να ψάχνει έναν αντίπαλο απέναντι και προσπαθεί να συνθέσει το εξαιρετικό δυναμικό αυτής της πόλης από όπου και αν προέρχεται. Τελικά οι δημότες της Θεσσαλονίκης δεν ενέδωσαν στο διχαστικό μοντέλο, εμπνεύστηκαν από τον Κωνσταντίνο Ζέρβα και του έδωσαν στις 2 Ιουνίου μια ξεκάθαρη εντολή να προχωρήσει με την φρέσκια ομάδα του, την πόλη με βάση την σύνθεση και όχι τον διχασμό. Αν τα καταφέρει στα απλά ζητήματα της καθημερινότητας, κυρίως στην καθαριότητα και την ασφαλεια, ο δρόμος για τη δεύτερη τετραετία θα ειναι ανοιχτός, εμφυσώντας στο Θεσσαλονικιό την κουλτούρα της σύνθεσης, ως βασικό τρόπο σκέψης για την επιλογή της διοίκησης της πόλης.
Κώστας Παρχαρίδης