Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1913 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στην Αθήνα το 2005.
Σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και νομικά στο Παρίσι και το 1929 γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της γαλλικής πρωτεύουσας, όπου σπούδασε γλυπτική κοντά στον Ζαν Μπουσέ. Από το 1932, παράλληλα με την εργασία στο προσωπικό του εργαστήριο, εργάστηκε και ως σχεδιαστής στο Μουσείο Εκμαγείων της Σχολής Καλών Τεχνών και στο Λούβρο. Το 1937 επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά το 1944 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στη ναυτική βάση της Αλεξάνδρειας. Έμεινε εκεί ως το 1950, ενώ το 1953, μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, εξελέγη καθηγητής στην έδρα γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Δίδαξε μέχρι το 1978, ενώ από το 1959 και για δέκα χρόνια υπήρξε διευθυντής. Το 1972 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών και το 1980 μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Ο Γιάννης Παππάς παρέμεινε πιστός στην ανθρωποκεντρική απεικόνιση σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας. Με οδηγό τη φύση και την παράδοση έπλασε, σχεδίασε και ζωγράφισε την ανθρώπινη μορφή, αρχικά τονίζοντας τη ρεαλιστική πλευρά και στην πορεία αποδίδοντας την ουσία του θέματος με απλοποίηση και αφαιρετική διάθεση. Το έργο του απηχεί την αρχαϊκή ελληνική και την αιγυπτιακή γλυπτική, αλλά και τις σύγχρονες τάσεις.
Στη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι έπλασε τα αγάλματα του Χρήστου Καπράλου (1936)
και του Γιάννη Μόραλη (1937),
δύο πολύ χαρακτηριστικά πρώιμα έργα του, των οποίων οι διαφορές στην απόδοση είναι ενδεικτικές του ύφους που θα υιοθετήσει σε μεταγενέστερες συνθέσεις του. Έτσι, ενώ ο Χρήστος Καπράλος χαρακτηρίζεται από έντονο ρεαλισμό, στο άγαλμα του Γιάννη Μόραλη η απόδοση επικεντρώνεται στο ουσιώδες και οι λεπτομέρειες τονίζονται διακριτικά και επιλεκτικά σε χαρακτηριστικά σημεία του προσώπου και του σώματος, προαναγγέλλοντας το πιο αφαιρετικό ύφος που θα χαρακτηρίσει μεταγενέστερα έργα του.
Πηγή: Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου