Στα προεκλογικά πάθη της μεταπολίτευσης κυριαρχούσε η σκανδαλολογία, ο μηδενισμός και οι αήθεις επιθέσεις. Το εκλογικό σώμα ψήφιζε ακούγοντας μια «φήμη», διαβάζοντας έναν λίβελο.
Το πρόσωπο, ο αρχηγός, ήταν η εγγύηση πως είχε στα χέρια του ένα «θαυματουργό» πρόγραμμα που θα έλυνε δια μαγείας τα πάντα, για πάντα. Μια επαναλαμβανόμενη παράσταση στην οποία κάθε τόσο όλοι έπαιζαν τον ίδιο μυθικό ρόλο, στο ίδιο μυθικό παραμύθι. Δυστυχώς όμως στο τέλος δε ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.
Ζήσαμε την καταστροφή της χώρας, την υποθήκευση του μέλλοντος πολλών γενεών και σήμερα έχουμε έναν κρατικό μηχανισμό που στέκεται ανήμπορος μπροστά σε φυσικές καταστροφές ή σε νέες κοινωνικές ανάγκες.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα ο τρόπος με τον οποίο κινείται ο κύριος Αγγελούδης* με απελπίζει. Εμφανέστατα το πάθημα δεν έχει γίνει μάθημα. Και όντως «διψούν» αρκετοί να βγουν στη σκηνή και να παίξουν το γνώριμο ρόλο τους, με τη γνώριμη μεταπολιτευτική θεατρικότητα.
Δεν θα σταθώ στη μηδενιστική του προσέγγιση για τη θητεία του κυρίου Ζέρβα, ούτε στην κάκιστη αισθητική που έχει φέρει στην προεκλογική περίοδο η εκλεκτική σχέση που έχει αναπτύξει με μερίδα του τύπου. Δε θα σταθώ επίσης στη «φρεσκάδα» που ευαγγελίζεται ένα ψηφοδέλτιο που καταρτίζεται από τους μέχρι πρότινος αντίδικους της δίκης του κυρίου Παπαγεωργόπουλου.
Το μένος για τον κύριο Κ. Ζέρβα ή γενικά για τη «δεξιά» δε σημαίνει πως συνυπάρχει με ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο πρόγραμμα. Απεναντίας, συνυπάρχει με ένα πρόγραμμα ανεφάρμοστο που απέχει πολύ από την πραγματικότητα της πόλης.
Στα «Μεγάλα Έργα που Αλλάζουν την πόλη» στο πρόγραμμα του κυρίου Αγγελούδη προβλέπεται η πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου που θα γίνει σε δύο φάσεις. Αναρωτιέμαι, τι δόση ρεαλισμού έχει αυτή η πρόταση σε μια πόλη που ήδη αναζητά λύσεις εν όψει της κατασκευής της παράλληλης υπέργειας περιφερειακής. Ακόμα και η πλέον ρομαντική προσέγγιση θα άφηνε αυτή την ιδεατή συνθήκη για μια άλλη στιγμή.
Οι θεματοφύλακες της μεταπολίτευσης δεν μπορούν να μην έχουν ένα έργο μακέτας στο προεκλογικό εγχειρίδιο. Ένα έργο που θα κάνει τον κόσμο να παραμιλάει. Ο κύριος Αγγελούδης λοιπόν προβλέπει τη δημιουργία θαλάσσιας πισίνας στη Νέα Παραλία. Ναι, θαλάσσιας πισίνας στη Νέα Παραλία. Αναρωτιέμαι, σε ποιο σημείο θα γίνουν για παράδειγμα οι υποστηρικτικοί χώροι (καμπίνες, ντουζιέρες). Τι μέγεθος θα έχει μια πισίνα που απευθύνεται σε 1,5 εκατομμύριο πολίτες. Ή βάζει στο προεκλογικό του πρόγραμμα μια δέσμευση που αφορά μια «κλειστή» ομάδα συμφερόντων που θα «κολυμπά» με θέα το ηλιοβασίλεμα της πόλης;
Στη συστηματική μελέτη του προγράμματος του κυρίου Αγγελούδη θα βρει κανείς την εξαιρετική ιδέα να υπάρχουν κέντρα δημιουργικής απασχόλησης σε κάθε συνοικία. Ναι, σε κάθε συνοικία. Θα μπορούσε να μας πει έναν ενδεικτικό προϋπολογισμό αυτής της ιδέας που ζήτημα να την απολαμβάνουν οι κάτοικοι μεγάλων πόλεων της βόρειας Ευρώπης;
Όσοι μελετήσουν το πρόγραμμα του κυρίου Αγγελούδη θα καταλάβουν πως δεν θα τα κάνει καλά, ασχέτως αν τώρα φωνάζει καλά.
Αντί επιλόγου: Δεν είμαι από τους ανθρώπους που εν όψει των εκλογών αμβλύνουν τις πολιτικές αιχμές για μια θετική εικόνα ή για μια καλύτερη εκλογική επίδοση. Η γενιά της μεταπολίτευσης παραδίδει στις επόμενες γενιές ένα χρεοκοπημένο κράτος. Έχοντας εξαντλήσει κάθε εθνικό κεφάλαιο που κληρονόμησαν από τη γενιά των γονιών τους και έχοντας υποθηκεύσει το μέλλον δύο ή και τριών γενεών Ελλήνων. Ο κόσμος άλλαξε, οι δημιουργικές τους δυνάμεις κρίθηκαν, άλλες πέτυχαν και πάρα πολλές απέτυχαν και εξαντλήθηκαν. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης αντί να ετοιμάζονται οι πωρωμένοι μιας εποχής που τέλειωσε για ακόμα μια παράσταση, καλό θα ήταν να αφήσουν τα «κόλπα», τα «πυροτεχνήματα» και κυρίως την πόλη σε επόμενες γενιές.
*Ο κύριος Αγγελούδης, δεν παύει να είναι πατέρας παλιάς συμμαθήτριας μου. Οπότε εύχομαι να προσμετρήσει την άποψή μου και να έχει μια καλή εκλογική πορεία.
Ο Κωνσταντής Σεβρής είναι πολιτικός επιστήμονας και υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη “Ναι στη Θεσσαλονίκη” του Κωνσταντίνου Ζέρβα.